Afscheid Aruba
Het jaar 2010 was een prachtig jaar voor ons en we hebben ontzettend genoten op Aruba! Afgezien van een jaar internationale werkervaring hebben we ontzettend leuke vrienden ontmoet, mooie reizen gemaakt en natuurlijk een jaar lang op een van de mooiste plekken van de wereld gewoond. Met name Stefan begon zijn vrienden, familie en werkuitdaging te missen waardoor wij besloten hebben terug te keren naar Nederland. Vandaar dat dit (voorlopig) onze laatste(en lange) blog is.

Nadat we besloten hadden om Aruba te verlaten is het idee geboren om een tijdje vrijwilligerswerk te gaan doen. We hebben besloten om naar Kenia te gaan. In Kenia zullen we het project bezoeken waar de huwelijksgiften aan besteed zijn want wij vinden het uiteraard wel interessant om te zien hoe dit terecht gekomen is.
Onze hoofdtaak is het bezoeken van de kinderen die vanuit Nederland gesponsord worden om naar school te gaan. Afgezien van ‘een hart onder hun riem' te steken moeten wij ook verschillende interviews houden met deze mensen.

Kerst en oud&nieuw in Nederland
Van 34 graden naar -5 was een aardige schok. Toch waren wij ontzettend blij om onze familie en vrienden weer te zien! De dagen in Nederland zijn gevuld met bezoekjes aan vrienden, winkelen en uiteraard moest Stefan naar ‘ons aller Ajax'. Nadat we oud&nieuw met beide families samen gevierd hadden kwam de dag aan dat we richting Kenia zouden gaan.

Kenia- Naoribi
Dag 1: Stefan heeft achteraf verklaard dat dit ‘the longest day of his life' is geweest. Dinsdagnacht om 03:30 ging de wekker in huize Lexmond. Na een klein ontbijt vertrokken wij richting Schiphol om daar, via Zwitserland, naar de hoofdstad van Kenia, Nairobi, te vliegen. Stefan was al wat ziekjes en ergens boven de Sahara begon de neus van Stefan heftig te bloeden. Mede door de bemoedigende woorden van Petra kalmeerde Stefan enigszins zodat Stefan met frisse tegenzin aankwam op de airport. Een taxi bracht ons naar ons hotel. Alhoewel hotel is niet de juiste benaming voor het wanstaltige gebouw waar wij in terecht kwamen. Ook de kamers waren niet om aan te gluren, zo smerig.
Petra, als ervaren globetrotter, vond het wel ‘een aardige slaapplek'. Bij Stefan schoten te tranen echter in z'n ogen. Voor het slapen gaan wilde Stefan nog even douchen omdat hij vies en bezweet was. Nadat hij zijn angsten voor de ranzige openbare doucheruimte overwonnen had en hij in zijn blote aria onder de douche stond, kwam hij tot de ontdekking dat er geen water was. Met een vies lichaam kroop hij maar in het ‘bed'. Aan de geur van het matras was te merken dat veel mensen dit al eerder hebben gedaan... Terwijl Petra al in diepe slaap was lag Stefan nog uren wakker van de ellende. Zouden de kindertjes in Afrika het eigenlijk wel zwaarder hebben dan Stefan?

Kenia-Kisumu
Dag 2: Na een slechte nacht en slecht ontbijt namen we de taxi naar de airport voor de binnenlandse vlucht naar Kisumu. De vlucht was een groot drama. Zelfs de stoere en noeste instelling van Petra kon niet voorkomen dat wij allebei misselijk het vliegtuig uitkwamen. Eenmaal aangekomen werden wij door Omollo, de contactpersoon van de stichting in Kenia, ontvangen. We hebben ons kort opgefrist om vervolgens met Omollo een hapje te gaan eten en de plannen voor de komende dagen door te nemen. Rond een uurtje of 8 gingen we moe, vol spanning, en Stefan vol angst, ons bedje in,

Dag 3: Een redelijke nacht kreeg een vervelend gevolg bij het ontbijt. Stefan weigerde om zijn ‘ontbijt 'op te eten, Hij meende dat zelfs de armste mensen in Afrika dit eten nog niet eens weg zouden krijgen. Met een lege maag begon Stefan aan onze eerste ‘werkdag'. We hebben ‘Jamilo', de basisschool van de stichting, bezocht. Het was een schattig gezicht om al die kleine Afrikaantjes in hun schooluniformpje te zien. Doordat de kinderen naar deze school kunnen gaan zijn ze verzekerd van tenminste een goede maaltijd per dag, kleertjes en van onderwijs. In de namiddag hebben we een aantal gezinnen bezocht.

Dag 4-5: Net als dag 3 hebben wij deze dagen families bezocht rondom Kisumu. Bij alle gezinnen was de kern hetzelfde. Ze waren ontzettend dankbaar dat de kinderen naar de school konden gaan dankzij de support uit Nederland. De vader en/of moeder van de kinderen waren overleden en de toekomstdromen van de kinderen waren piloot, monteur of bordenwasser. De mensen leven onder erbarmelijke omstandigheden, maar het meest schrijnend om te zien is dat de kinderen eigenlijk geen kinderen meer zijn. De kinderen moeten vaak tussen de 30-60 minuten alleen naar school lopen, moeten thuis helpen met het verkrijgen van inkomsten en slechts van een enkel kind is de geboortedatum bekend. Nee, een verjaardag vieren zit er niet in voor de kids.
Op straat komen continue kinderen naar ons toe rennen omdat blanken mensen een echte attractie zijn. We hebben honderden ballonnen ingeslagen zodat we zoveel mogelijk kinderen een ballonnetje kunnen geven, iets waar ze heel blij en dankbaar voor zijn. Slechts een enkel kindje was bang voor ons. Een klein Keniaans meisje huilde in het Swahili dat ze bang was dat we haar zouden opeten. Nou hadden wij ook wel erg honger, maar we waren nog niet tot kannibalisme overgegaan.

Dag 6: Petra is al redelijk geacclimatiseerd en is erg positief en actief bezig. Stefan maakt zich nog meer zorgen om zijn eigen gezondheid, met name zijn vele hoesten baart zorgen, maar langzaam aan gaat ook hij inzien dat er ergere dingen in het leven zijn dan wat ziekjes zijn of honger hebben. In de ontmoetingen met kinderen krijgen we de meest trieste en nare situaties te horen en te zien. Veel kinderen willen graag naar school en zien ook in dat onderwijs de weg naar verbetering is. Echter is er geen geld hiervoor. Het is echt zo zwart-wit dat een gesponsord kind wel naar school kan en niet gesponsorde kinderen meestal niet. Hier later meer over (jaja; je voelt het al aankomen).

Kenia-Homa Hills
Dag 7: In de ochtend zijn we naar de Kerk geweest. Uiteraard waren wij de enige blanken mensen. De H. Mis was erg vrolijk met veel zang en dans. Zonder lunch vertrokken wij richting de ‘Homa Hills(HH)'. De planning is om hier de komende dagen te blijven en de ‘adoptie kinderen' te bezoeken. De kinderen, en eigenlijk alle mensen hier, vinden het geweldig dat er blanken mensen helemaal uit Nederland komen voor hen. En doordat wij met de kinderen een praatje kunnen maken kunnen we goed in kaart brengen wat hun huidige situatie is, hoe de kinderen het op school doen en of er nog verdere maatregelen genomen moeten worden. Na een reis van 2 uur kwamen we aan bij de HH. Petra is hier 4 jaar geleden al geweest maar voor Stefan was de schok enorm. We hebben een slaapplekje van 6 m2, er zijn veel vieze enge beesten hier en er is geen elektriciteit. Dus geen airco, geen ventilator, geen licht (ja stomme kaarsjes), geen internet/tv, helemaal niks. Uiteraard is er ook geen (gekoelde) frisdrank. Wel is er water uit het meer om te drinken/koken/wassen. En met wat geluk is er ook regenwater. Stefan kon wel huilen. De nacht was verschrikkelijk.

Dag 8-18: De tweede dag op de Homa Hills heeft Stefan besloten om per direct terug te gaan naar Nederland. Hij trok het niet meer. Alles is vies en stinkt. Geen lekker eten en al helemaal geen koud biertje of een Redbulletje. Hij kon het niet meer aan. Petra heeft letterlijk en figuurlijk al haar overtuigingsmiddelen moeten inzetten om Stefan in de HH te houden. Mede door de aanwezigheid van een goede vriend van Stefan, de 12 jaar oude Johnie W, heeft Stefan deze dagen kunnen doorkomen.
De dagen slopen voorbij, maar toch hebben wij hier heel nuttig werk kunnen doen. Bij het bezoeken van enkele scholen konden we in het ‘guestbook' de bezoekjes van 4,5 jaar geleden terugvinden van Petra die toentertijd met haar vrienden Benjamin, Laura en Anna hier was.
Tijdens een van de wandelingen naar een gesponsord kindje liepen wij over een heuvel. Onze lokale begeleider vertelde dat in het regenseizoen levensgevaarlijke waterstromingen vanaf de berg naar het lagergelegen gebied zijn. De toevoeging van Stefan dat wij dat in Nederland ook hebben in de vorm van een wildwaterbaan zoals bij CenterParcs werd niet gewaardeerd.
Afgezien van het bezoeken van de kinderen hebben we onszelf ook nuttig gemaakt met het organiseren van een ‘kinderdag'. Met allemaal spelletjes en lekkere hapjes hebben we een leuke dag kunnen organiseren voor ruim 250 kinderen!

Dag 19: Wat een zaligheid deze ochtend! Wakker worden met een smsje dat ons aller Ajax de ventjes uit 010 totaal hebben weggespeeld met een respectabele 2-0 overwinning, en in de ochtend zijn wij vertrokken uit de HH naar Kisumu terug! In Kisumu heeft Stefan een knap hotel geregeld. Terwijl de laatste woorden voor deze blog getypt worden staat Petra eindelijk weer onder een schone douche en Stefan heeft net zijn 3^e RedBull besteld, lekker hoor!
De komende dagen gaan wij nog een aantal gesponsorde kinderen bezoeken om vervolgens naar de hoofdstad Nairobi te vliegen. In Nairobi blijven wij ook nog een paar dagen om vervolgens, via Nederland, naar Brazilië door te vliegen.

Stefan's persoonlijke mening 1 ‘luie mensen'
Onze reis in Kenia zit er bijna op. Petra kijkt met een voldaan gevoel terug op de afgelopen dagen. Stefan wil graag de volgende dingen nog zeggen over deze reis ‘Afgelopen weken waren de ergste weken uit mijn leven. Slechte bedden (lees; planken), slecht eten, stinkende mensen en een enorme armoede. Ik heb spijt dat ik deze reis gemaakt heb. Het lijkt misschien overdreven negatief, maar probeer je eens in te denken hoe het is met 35 graden (exact op de evenaar) zonder elektriciteit en zonder schoon water, met smerige, gevaarlijke en enge beesten en een enorme slechte hygiëne. Bah!
Ik vind het vreemd om te zien hoe veel mensen hier ‘kiezen voor armoede'. Natuurlijk is het erg vervelend en lullig als je hier geboren wordt, maar ik zie bij veel mensen niet de wil om uit hun situatie te komen. Ze krijgen een stuk of 11 kinderen en wachten geduldig af in hun huisje totdat vrijwilligers kleding en eten komen brengen. Eigenlijk is dit schandalig.
Wij als westerlingen moeten deze mensen helpen door ze de mogelijkheid te geven om uit hun situatie te komen. Wij moeten hun mogelijkheden beiden om zichzelf te ontwikkelen en zelfstandig te worden. Zo kunnen wij ze stoffen geven waar ze zelf(!) kleding van kunnen maken en zaden om zelf(!) hun eten te kunnen verbouwen. Er moet een cultuuromslag komen, want ze moeten zelf de keuze maken om uit de huidige situatie te komen, als ze dat willen.'

Stefan's persoonlijke mening 2 ‘de oproep
De kinderen van nu zijn de toekomst. Scholing is de manier om een land in ontwikkeling te helpen. Veel kinderen willen naar school, de kinderen begrijpen dat onderwijs de enige manier is om door te kunnen groeien. Op sommige school krijgen de kinderen ook kleren en in de middag een voedzame maaltijd. En het allerbelangrijkste is dat de kinderen naast educatie ook plezier hebben op school. Thuis is het leven erg slecht. Ik heb kinderen gesproken die zo graag naar school willen, maar die op de wachtlijst staan van de ‘sponsorlijst'. En het is echt zo zwart/wit dat een bijdrage van 30 euro betekent dat een kind een heel jaar lang naar de basisschool kan. De middelbare school is iets duurder. Het geld wordt volledig gebruikt voor het kind, zodat hij/zij naar school kan gaan.
Dit is absoluut de manier waarop wij een steentje kunnen bijdragen voor een betere wereld. Wanneer ik in gesprek was met de arme kinderen en vroeg naar toekomstbeeld begonnen hun oogjes te glunderen en kwamen ze met beroepen variërend van piloot tot bordenwasser. Help alsjeblieft met het waarmaken van hun dromen en geef ze de kans om zichzelf(!) te ontwikkelen, zodat de volgende generatie ontwikkeld en zelfstandig kan zijn.
De 3 tientjes per jaar worden besteed aan schoolgeld, uniform en eventuele extra goederen als een matras, deken of wat kleding. Er gaat geen contant geld naar Afrikaanse gezinnen. Zie ook http://www.shika-tamaa.com/ of mail mij voor meer informatie. (stefantax@hotmail.com)

Komende periode
Over een kleine week vliegen wij weer naar Nederland om vervolgens naar Brazilië te gaan. In Brazilië zal neef en vriend Danny voor ons zorgen, heerlijk! Dus daar kijken wij heel erg naar uit! Als we terug zijn gaan wij ons settelen in Nederland.

We hebben nog prachtige fotoalbums en verhalen van afgelopen maanden en we hopen jullie allemaal op bezoek gaan komen in onze toekomstige woning (nog onbekend). Leuk dat jullie ons afgelopen jaar gevolgd hebben via internet en vanaf nu gaan we het contact weer persoonlijk onderhouden!

Heel veel liefs en tot snel!

Stefan & Petra

Ps: de planning is om ons definitief in Nederland te gaan settelen. Op dit moment trekt Aruba toch weer heel erg.....